Zgodnie z najnowszymi badaniami, choroba Alzheimera może zaczynać się rozwijać w naszym organizmie nawet 20 lat przed wystąpieniem pierwszych objawów klinicznych. Ekspert, prof. Tomasz Gabryelewicz, podkreśla, że najważniejszym czynnikiem ryzyka jest podeszły wiek. Oczywiście, istotne są również niefarmakologiczne metody terapii, które mogą opóźnić początek otępienia.

Matka lub ojciec chorego na Alzheimera potrafi czuć się przytłoczony ogromem odpowiedzialności. Zaledwie w ciągu kilku lat mogą być świadkiem szybkiego pogorszenia stanu, co często prowadzi do frustracji. Właściwie, w większości przypadków opiekunowie na którymś etapie opieki nad chorym mówią: "Nie wytrzymam już dłużej". To niczym nieuzasadniona obawa, ale rzeczywistość, z którą borykają się codziennie.

Jeżeli zauważysz, że bliska osoba zaczyna mieć problemy z pamięcią krótkotrwałą, to mogą być pierwsze sygnały alarmowe. W ramach Krajowego Programu Działań Wobec Chorób Otępiennych, lekarze mają rekomendacje, aby wykonali testy przesiewowe dla osób zgłaszających skargi na zaburzenia pamięci. Takim testem jest Mini-Cog, który składa się z zapamiętywania trzech słów i odtworzenia ich po narysowaniu tarczy zegara.

Kolejnym ważnym aspektem jest wczesna diagnoza. Ważne jest zrozumienie, że nie wszystkie zaburzenia poznawcze wskazują na Alzheimer. Tylko 10% osób starzeje się w sposób optymalny. Reszta boryka się z narastającymi problemami pt. "Niezrozumiałe zapomnienie".

Obecnie w Polsce dostępne są leki, takie jak inhibitory cholinoesterazy i memantyna, które opóźniają postępy choroby, ale żadna z dostępnych terapii nie prowadzi do całkowitego wyleczenia. Na świecie mówi się o nowych monoklonalnych przeciwciałach, które vedą do innej formy terapii, lecz niestety leki te nie są jeszcze dostępne w Polsce.

Szukając pomocy dla osób z chorobą Alzheimera, pamiętaj, że nie jesteś sam. Opiekunowie i rodziny muszą być świadome, jak rozpoznać wczesne objawy i szukać wsparcia zarówno w uzyskiwaniu informacji o chorobie, jak i w zdejmowaniu z siebie brzema tej odpowiedzialności. Podobne trudności napotykają opiekunowie osób z innymi schorzeniami czasowymi, kładąc nacisk na znaczenie sieci wsparcia i edukacji na temat opieki nad chorymi. Istnieje wiele lokalnych organizacji i grup wsparcia, które mogą pomóc zarówno w radzeniu sobie z chorobą, jak i ze stresem i presją towarzyszącą opiece.

Zrozumienie, że choroba Alzheimera nie dotyczy tylko pacjenta, jest kluczowe. Wspieranie siebie nawzajem, dzielenie się doświadczeniami i korzystanie z dostępnych zasobów może znacznie poprawić jakość życia zarówno osób chorych, jak i ich opiekunów.