Polacy często balansują pomiędzy skrajnościami w swoich postawach wobec wrażliwości i pomocy innym. Z jednej strony widzimy donacje dla WOŚP, które wzbudzają entuzjazm, a z drugiej – tragiczne relacje o przemocy domowej czy zaniedbaniach, które budzą oburzenie. Co się dzieje w naszej mentalności? Dlaczego reagujemy tak mocno na jedno, a na drugie tak obojętnie?

Z badania CBOS wynika, że aż 71% Polaków deklaruje gotowość do pomagania innym, co jest znacznym wzrostem w porównaniu do ubiegłych lat, kiedy tylko 56% z nas przedkładało dobro wspólne. Te dane są obiecujące, ale pozostaje pytanie: czy ta chęć do działania przekłada się na realną pomoc?

Różnice między płciami są wciąż wyraźne – mężczyźni częściej przyznają, że postrzegają pomoc jako coś osobistego, co sprawia, że bardziej koncentrują się na sobie, podczas gdy kobiety wykazują większą gotowość do empatii. Zaskakujące jest również, że młodsze pokolenia często myślą egoistycznie, mimo że to właśnie oni angażują się w działalność wolontariacką.

Interesujące jest także zróżnicowanie w podejściu do pomocy społecznej finansowanej przez państwo. W miastach można zauważyć większą aktywność wolontariacką, natomiast w mniejszych miejscowościach często napotykamy na obojętność z przyczyn ekonomicznych i społecznych. Chociaż wyniki badań pokazują zjawisko rosnącego altruizmu, to praktyka codziennego życia wciąż jawi się jako wielkim wyzwaniem.

Postawmy sobie więc pytanie: czy jako społeczeństwo jesteśmy gotowi zmierzyć się ze swoją obojętnością? Co zrobić, by nasze deklaracje przekładały się na realną pomoc innym? To od nas zależy, jaką przyszłość sobie zbudujemy.