Według najnowszych informacji agencji meteorologicznej ONZ, dziura ozonowa nad Antarktydą może wkrótce całkowicie zniknąć. Prognozy sugerują, że warstwa ozonowa mogłaby odbudować się do poziomu z 1980 roku, a pełna regeneracja przewidywana jest na 2066 rok.

Na Arktyce proces odbudowy nastąpi jeszcze w szybszym tempie – według prognoz ozon ma wrócić do normy już w 2045 roku. Z kolei w innych regionach świata przewiduje się, że warstwa ozonowa osiągnie normalne stężenie najwcześniej do 2040 roku.

Te pozytywne zmiany są efektem międzynarodowych działań mających na celu ochronę naszej atmosfery. Kluczowym krokiem w tym kierunku było przyjęcie Protokółu Montrealskiego, który został podpisany 16 września 1987 roku. Dzięki temu porozumieniu, które poparły ponad 160 państw, zakończono produkcję substancji chemicznych szkodliwych dla warstwy ozonowej.

Sekretarz Generalny ONZ, Antonio Guterres, podkreśla, że współpraca międzynarodowa jest niezbędna w kontynuowaniu walki z problemem dziury ozonowej. W obliczu globalnych wyzwań Protokół Montrealski staje się symbolem nadziei. Guterres stwierdził, że „zmiana jest możliwa, gdy państwa wykazują polityczną determinację, aby działać na rzecz dobra wspólnego.”

Dziura ozonowa to zjawisko związane z obniżonym stężeniem ozonu w stratosferze, które występuje głównie w obszarach polarnych. Warstwa ozonowa pełni kluczową rolę w ochronie ziemskich organizmów przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym.

Jak pokazują te dane, postęp w ochronie warstwy ozonowej jest możliwy dzięki wspólnym wysiłkom wielu krajów. W miarę jak świat staje się coraz bardziej zjednoczony w walce z problemami ekologicznymi, możemy mieć nadzieję na dalsze pozytywne zmiany w przyszłości.