Barbara Nawratowicz, ikonowa postać kultury Krakowa i gwiazda Piwnicy pod Baranami, zmarła niedawno w Szwajcarii, zostawiając za sobą niezatarte ślady w polskim życiu artystycznym. Nekrolog aktorki napisano w codziennej prasie, wspominając o jej niezwykłym życiu i dorobku artystycznym.

Za młodu, podczas studiów na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Nawratowicz została aresztowana przez Służby Bezpieczeństwa. Jej twórczość to zaangażowanie w opozycję antykomunistyczną, co doprowadziło do długotrwałego śledzenia jej przez bezpiekę. Po przeprowadzce do Krakowa zanurzyła się w artystycznej bohemie i nawiązała znajomość z Wiesławem Dymnym, wybitnym satyrykiem i poetą.

Ich miłość, choć intensywna i inspirująca, była również tumultu. Związek ten miał swoje blaski i cienie, co Nawratowicz sama wiele razy komentowała. Po latach refleksji mówiła: „Żyło się goło, ale wesoło. Wiesiek był utalentowany, ale i bardzo wymagający.” Dymny tworzył dla niej piosenki, a ona motywowała go do wystąpień. Ich współpraca artystyczna była owocna, chociaż ich relacja nosiła znamiona toksyczności.

W roku 1964, pod wpływem ciągłej inwigilacji i presji związanej z życiem w Polsce, Nawratowicz podjęła decyzję o wyjeździe z kraju. Osiedliła się w Danii, gdzie rozpoczęła współpracę z Polską sekcją Radia Wolna Europa. Jej życie w Danii okazało się przełomowe; zrealizowała wiele projektów artystycznych, organizując kabaret, aby nie nudzić się i utrzymywać kontakt z polską kulturą.

Nawratowicz regularnie wracała do Krakowa, jej miłość do Dymnego nigdy nie wygasła, mimo że oboje szli różnymi drogami. W 2012 roku wydała książkę, w której szczegółowo opisała fenomen Piwnicy pod Baranami, dodając własny wkład w historię polskiej sztuki. W jednym z ostatnich wywiadów zdradziła, że zamierza wydać książkę poświęconą Wiesławowi Dymnemu, ujawniając nieznane dotąd prace i anegdoty.

Podsumowując, życie Barbary Nawratowicz to opowieść o miłości, sztuce i walce z rzeczywistością PRL. Jej historia jest nie tylko relacją o osobistych zmaganiach, ale również ważną częścią polskiej historii kulturalnej, która zasługuje na przypomnienie i docenienie.