Bogumił Kobiela, utalentowany aktor, od dzieciństwa marzył o scenie, jednak nigdy nie planował, że stanie się to jego życiem zawodowym. Po ukończeniu szkoły średniej i zdaniu matury, stanął przed wyborem: studia ekonomi czy aktorstwo. Ostatecznie decyzja serca zaprowadziła go do krakowskiej szkoły teatralnej, gdzie szybko zdobył uznanie. W trakcie studiów poznał osobistości polskiego kina, takie jak Kalina Jędrusik i Zbigniew Cybulski, z którym zawiązał bliską przyjaźń.

Po ukończeniu edukacji, Kobiela rozpoczął pracę w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, a później przeniósł się do Warszawy, gdzie współpracował z wieloma teatrami i kabaretami, wzbudzając zainteresowanie producentów filmowych. Jego debiut na ekranie odbył się w filmie "Trzy opowieści" z 1953 roku, jednak jego największym osiągnięciem była rola Jana Piszczyka w kultowej komedii "Zezowate szczęście". Krytycy chwalili go za niespotykaną umiejętność łączenia epickiego dramatyzmu z komedią, co czyniło go wyjątkowym aktorem w swoim pokoleniu.

Los jednak nie oszczędzał Kobieli. Po tragicznej śmierci Zbigniewa Cybulskiego w styczniu 1967 roku, aktor przeżył głęboką żałobę. Jego niepewność i obawy o przyszłość zawodową nasiliły się, co sprawiło, że wycofał się z życia artystycznego. „Boję się, że coś nieprzewidzianego może się zdarzyć, bo nam za dobrze” - pisał w listach do żony, Malwiny Nowakowskiej. Mimo tych trudności, Kobiela otrzymał propozycję od Andrzeja Wajdy, reżysera znanego z tworzenia ważnych dzieł filmowych, aby zagrać główną rolę w jego nowym projekcie ekranizacji „Makbeta”. Ich spotkanie, zaplanowane na lipiec 1969 roku, miało być przełomowe. Wajda dostrzegał w Kobieli aktora o ogromnym potencjale.

Niestety, tragiczne wydarzenia miały się zdarzyć. 12 lipca 1969 roku, po zakończeniu próby w Teatrze, Kobiela zginął w wypadku samochodowym. Jego nagła śmierć wstrząsnęła środowiskiem artystycznym, pozostawiając niezatarte ślady w pamięci miłośników polskiego kina. Kobiela zaledwie kilka dni wcześniej wspominał swoje obawy, a jego zawodowe marzenia pozostały niespełnione. Dzisiaj jego twórczość wciąż inspiruje młodych artystów, a jego filmy są traktowane jako klasyki, które zasługują na pamięć i szacunek.