Wstrząsające wydarzenia rozegrały się w Woking, Anglia, gdzie policja odnalazła ciało 10-letniej Sary, które było schowane pod różowym kocem na piętrowym łóżku w domu jej rodziny. Biologiczna matka dziewczynki, Olga, z dala od mediów, zdołała zidentyfikować córkę w kostnicy. Po rozstaniu z mężem, straciła prawo do jej opieki.

Sara żyła z ojcem, taksówkarzem Urfanem Sharifem, macochą i pięciorgiem rodzeństwa. Sprawa nabrała nowego wymiaru po zakończeniu procesu, który miał miejsce w Londynie. Na ławie oskarżonych zasiedli: ojciec Sary, jego żona Beinash Batool oraz brat Faisal Malik. Wszyscy trzej negowali zarzuty i wzajemnie się obwiniali o przemoc wobec dziewczynki.

W wyniku procesu ojciec i macocha zostali uznani za winnych zabójstwa, a wujek skazany za współudział w spowodowaniu śmierci dziecka. Sąd ma ogłosić wysokość kar w nadchodzących dniach.

Obecnie matka Sary, która wróciła do Polski z jej ciałem, jest zbyt przygnębiona, aby komentować wyrok. Jej bliscy manifestują żal i wspierają jej ból, mówiąc: - Minął rok od śmierci Sary, a my po prostu próbujemy żyć, ale chcemy, żeby sprawcy dostali sprawiedliwą karę.

Straszna historia Sary przyciągnęła uwagę mediów i społeczeństwa. Sekcja zwłok ujawniła, że dziewczynka była ofiarą długotrwałego znęcania się. W chwili śmierci miała 1,37 m wzrostu i ważyła zaledwie 27 kg. Na jej ciele znaleziono aż 71 obrażeń, w tym ślady zagryzienia oraz duszenia.

Patolog dr Nathaniel Cary w trakcie rozprawy zaznaczył, że przyczyny śmierci Sary związane były z wieloma obrażeniami oraz uszkodzeniem mózgu. Rodzina Sary, w tym babcia Sylwia, była wstrząśnięta szczegółami ujawnionymi w trakcie procesu, wyrażając swoje niezrozumienie wobec brutalności, jakiej doświadczyła.

Na zakończenie warto zauważyć, że historia Sary jest nie tylko tragicznym aktem przemocy, ale także przerażającym powodem do refleksji nad ochroną dzieci w rodzinach z problemami. Walka o sprawiedliwość trwa, a Słowo o Sary ginie w mrokach bezsilności wielu ofiar.

W obliczu tej tragedii pojawia się pytanie: Jak długo jeszcze takie sytuacje będą miały miejsce? Nasza odpowiedzialność jako społeczeństwa to zaniechać milczenia i walczyć o lepszą przyszłość dla najmłodszych.