Jeszcze kilka lat temu żyrafy były uważane za jeden gatunek, jednak w 2016 roku naukowcy wyróżnili cztery odrębne gatunki: żyrafę północną, siatkowaną, masajską i południową. To odkrycie jest kluczowe dla ochrony tych niezwykłych ssaków.

Badania wykazały, że te cztery grupy żyraf nie krzyżowały się nawzajem, co potwierdza ich odrębny rozwój biologiczny i ewolucyjny. Eksperci z Uniwersytetu w Cape Town oraz Giraffe Conservation Foundation analizowali czaszki żyraf z różnych regionów Afryki, co ujawniło istotne różnice morfologiczne między tymi gatunkami.

Zespół badawczy, który zrealizował projekt "Heads Up. Four Giraffa Species Have Distinct Cranial Morphology", wykazał, że różnice w kształcie czaszki mają wpływ na zachowanie oraz rozmnażanie się tych zwierząt. Na przykład, kształt czaszki żyrafy południowej sugeruje bliskie pokrewieństwo z wymarłymi przodkami, co stoi w sprzeczności z wcześniejszymi teoriami o jedność gatunku.

„Każdy z gatunków żyraf wymaga indywidualnych strategii ochrony. Ich wymieszanie może prowadzić do niekorzystnych skutków” – zauważyli naukowcy, wskazując na pilną potrzebę działań ochronnych.

Żyrafy żyły niegdyś na obszarze całej Afryki, a ich liczebność w XVIII wieku szacowano na ponad milion osobników. Niestety, pod koniec XIX wieku ich populacja została drastycznie zredukowana przez choroby zwierzęce przywleczone do Afryki z Europy. W latach 80. XX wieku oceniało się, że na kontynencie pozostało tylko 155 tys. żyraf, a obecnie szacuje się, że liczba ta spadła o 30 proc., pozostawiając jedynie około 117 tys. żyraf na wolności.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) sklasyfikowała żyrafy masajskie i siatkowane jako zagrożone wyginięciem, podczas gdy żyrafa północna została uznana za krytycznie zagrożoną, a sytuacja żyrafy południowej wygląda lepiej.

Nie można zapominać, że do rodziny żyrafowatych należy także okapi leśne, które wykazuje znaczne różnice w wyglądzie, przypominając bardziej zebry niż żyrafy. Interesujące jest również to, że aż siedem gatunków żyraf zostało już uznanych za wymarłe.

Bez wątpienia, nowe spojrzenie na gatunki żyraf wymaga rewizji dotychczasowych metod ochrony. Czyżby podręczniki o żyrafach wymagały aktualizacji? Odpowiedź na to pytanie może mieć kluczowe znaczenie dla przyszłości tych wspaniałych zwierząt.