W wyniku brutalnego pobicia Andrzej Głowacki przeszedł dwie trepanacje czaszki, a po wybudzeniu ze śpiączki nie mógł w ogóle mówić. Lekarze nie zastanawiali się nad jego przyszłością jako piłkarza, lecz debatowali nad tym, czy w ogóle będzie żył.

W miarę upływu czasu, Andrzej odzyskał swoje funkcje życiowe, ale kariera sportowa stanęła pod znakiem zapytania. W wieku zaledwie 25 lat musiał zakończyć karierę, pozostając z tytułem mistrza Polski z 1994 roku.

Choć sprawcy brutalnego ataku zostali złapani, wyroki, jakie im wymierzono, były wręcz nieproporcjonalnie niskie. Głowacki znalazł się w sytuacji, w której musiał walczyć o odszkodowanie, które wciąż pozostaje niespłacone i szacowane jest na około 1,5 miliona złotych.

Nie tylko przemoc zmieniła życie Głowackiego. Ostatecznie, dzięki swojej żonie i synowi, odnajduje w sobie spełnienie, mimo urazów emocjonalnych, jakie wynikły z tamtego wydarzenia.

Mimo brutalnych wspomnień związanych z Bożym Narodzeniem, Andrzey z czasem zaczął ponownie cieszyć się świętami. Wspomina, że przeszłość nie może go definiować i uważa, że przebaczenie jest kluczowe, mimo że nigdy nie zapomni o tym, co mu zrobiono.

W swoich wspomnieniach przenosi czytelników w czasy swojej młodości, kiedy jako młody napastnik dołączył do Legii Warszawa. Głowacki wspomina, jak ogromnym zaszczytem było dla niego grać u boku takich legend jak Darek Dziekanowski, któremu przyznał, że był jego idolem. Awansował i stał się integralną częścią drużyny, przesiąkniętej kulturą piłkarską.

Po brutalnym ataku Głowacki musiał walczyć nie tylko o swoje zdrowie, ale i o normalne życie. Otrzymał pomoc medyczną, a lekarze byli pod wrażeniem jego determinacji do powrotu do zdrowia. Po wybudzeniu ze śpiączki, przez kilka tygodni nie był w stanie rozmawiać, a każdy dzień w szpitalu był dla niego walką o przywrócenie podstawowych funkcji.

Podczas długotrwałej rehabilitacji Głowacki spełnił kolejne marzenie, zapisując się na kurs sędziowski, co pozwoliło mu powrócić do ukochanej piłki nożnej w innej formie. Po latach trudów, będąc już obywatelem nowego świata futbolu, odnalazł sens w pomaganiu innym poprzez sędziowanie.

Chociaż wspomnienia o brutalnym ataku pozostaną w jego pamięci, Głowacki nauczył się, że życie jest długą podróżą pełną wzlotów i upadków. Ma teraz kochającą rodzinę i to daje mu poczucie spełnienia. Dzięki nim, mimo wszystkich przeciwności, może dziś powiedzieć, że jest szczęśliwy i spełniony. Zachęca innych do niepoddawania się, a także do wybaczania za krzywdy, które wyrządzili im inni.

Andrzej Głowacki to prawdziwe wcielenie siły i determinacji, a jego historia jest dowodem na to, że nawet w obliczu najcięższych doświadczeń, można znaleźć nowy sens życia.