Ewa Pokas, utalentowana aktorka, i Maciej Zembaty, znakomity poeta, stworzyli jedną z najbardziej intrygujących par kulturalnych PRL-u. Ich miłość była pełna pasji, ale i dramatycznych zwrotów akcji.

Pokas zdumiewała widzów swoją urodą oraz niezaprzeczalnym talentem aktorskim. Z kolei Zembaty, pisarz o ujmującym czarnym humorze, był również zdolnym tłumaczem. Ich związek był z początku idealny, ale z biegiem czasu pojawiły się poważne problemy.

Wielu zna Ewę Pokas z roli w słynnym filmie "Amator" Krzysztofa Kieślowskiego, który premierę miał 16 listopada 1979 roku. Rola ta była przełomowym momentem w jej karierze, choć nie zapewniła jej miejsca na samym szczycie. Pokas była również podziwiana za swoje występy na scenie teatralnej, ale nigdy nie zagrała wymarzonej roli, która mogłaby uczynić ją ikoną.

Na studiach aktorskich w Warszawie Ewa poznała Macieja, ale ich wspólna nauka nie trwała długo. Zembaty został wydalony z uczelni, co, jak sam twierdził, miało podłoże osobiste, związane z miłością. Jego bunt przeciwko systemowi miał być związany z konkurencją o serce aktorki.

Po wydaleniu z PWST Zembaty obrał inną drogę – stał się reżyserem, a później wykładowcą polonistyki. Jako poeta zyskał uznanie za utwory, władające ironicznym humorem. Jego piosenka „W prosektorium” stała się legendą, ukazując zarówno jego talent, jak i mroczniejsze oblicze życia.

Wspólnie z Januszem Boguckim zakładali kabaret "Fermata", gdzie ich twórcza energia wciągała ich w wir artystycznych eksperymentów. Niestety, zazdrość Zembatego, podsycana jego chorobą dwubiegunową, stała się katastrofalnym aspektem ich związku. Jego stany euforii przeplatały się z ciężkimi depresjami, co prowadziło do załamań i ostatecznie do rozstania.

Ewa Pokas postanowiła zacząć nowe życie poza Polską i w 1989 roku przeniosła się do Francji, wkrótce po tym, jak jej związek z Zembatym się zakończył. W Paryżu związała się z pisarstwem, co zapewniło jej nowe możliwości twórcze.

Z kolei Maciej Zembaty, mimo prób stworzenia nowego związku, borykał się z własnymi demonami – zmagał się z uzależnieniem oraz odrzuceniem bliskich mu osób. Zmarł w 2011 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo literackie, ale i melancholijną historię miłości, która na stałe wpisała się w polską kulturę lat PRL-u.